Pierwsza wzmianka o Kończycach Wielkich, zwanych wtedy Kończycami Książęcymi pochodzi z ok. 1305 r. W tym czasie biskupstwo wrocławskie sporządziło "Liber Fundationis Episcopatus Wratislaviensis" czyli wykaz osad zobowiązanych do płacenia dziesięciny na rzecz biskupów wrocławskich.
W 1335 r. Kończyce pojawiają się w spisie parafii dekanatu cieszyńskiego, odprowadzających świętopietrze, który sporządził nuncjusz papieski Gelhard. Wieś, założona przez kolonistów na prawie niemieckim, do początku XV w. była własnością książąt cieszyńskich. Wielkokończycka posiadłość rodowa powstała pod koniec XVII w., prawdopodobnie na miejscu wcześniejszej budowli z XVI w. W położonej nad Piotrówką malowniczej okolicy pałac zbudował marszałek krajowy Księstwa Cieszyńskiego, baron Jerzy Fryderyk Wilczek, syn kończyckiego dziedzica Fryderyka Jerzego Wilczka i Francuzki Joanny de Ferret. Budynek był wielokrotnie przebudowywany i powiększany. Swoje obecne barokowo-klasycystyczne, francuskie wykończenie uzyskał pod koniec XIX w. W 1825 r. kończycki pałac wybrała na swoją rezydencję hrabina Henrietta Larisch von Mönnich. Wokół niego powstał angielski park krajobrazowy ze sztucznym stawem. W parku rosną brzozy, dęby, kasztany, jesiony, świerki i liczne krzewy. Trójkondygnacyjny budynek pałacu na planie litery L zwrócony jest frontem na południowy-wschód. Od północno-zachodniej strony znajduje się dobudowane później skrzydło. Obie części łączy czworoboczna wieża ze czterospadowym hełmem. Na pierwszym piętrze reprezentacyjna sala z wyjściem na taras nad podcieniem. Ostatnią właścicielką pałacu była hrabina Gabriela von Thun und Hohenstein, dziedziczka rodu Larischów-Mönnichów, która wyszła za hrabiego Feliksa Thuna-Hohensteina, adiutanta cesarza Franciszka Józefa I. Dama cesarskiego dworu, wielka filantropka, fundatorka jednego z pawilonów Szpitala Śląskiego w Cieszynie, zapisała się w pamięci mieszkańców Kończyc Wielkich jako "Dobra Pani". Po wojnie władze komunistyczne odebrały jej pałac. Żyła więc skromnie w wynajętym pokoju w Cieszynie gdzie zmarła w 1957 r. Pochowano ją obok męża na kończyckim cmentarzu. W 1952 r. w pałacu Thunów-Hohensteinów utworzono Państwowy Dom Dziecka. Historii pałacu i jego ostatnich właścicieli poświęcona jest specjalna ekspozycja na parterze budynku.
