Dwór obronny w Zebrzydowicach zbudowany został w połowie XVI w. przez rodzinę Zebrzydowskich. W 1599 r. został powiększony i przekształcony na szpital dla rannych żołnierzy i kalek.

W 1611 r. fundator szpitala - Mikołaj Zebrzydowski przekazał go Zakonowi Bonifratrów sprowadzonych z Krakowa. W czasie I rozbioru Zakon utracił szpital na rzecz władz austriackich. Powrócił on do Bonifratrów w 1839 r. dzięki zapisowi Elżbiety Wielopolskiej. W 1846 r. klasztor i szpital zostały zniszczone.
Zakonnikom udało się odbudować budynek i utworzyć w nim przychodnię dla miejscowej ludności. W 1938 r. utworzono tu filię szpitala dla umysłowo chorych. W czasie II wojny światowej Niemcy zajęli szpital i przekształcili go na wojskowe kwatery. W 1942 r. Niemcy ostatecznie go zlikwidowali a jego pacjenci zostali straceni w Oświęcimiu. Po 1945 r. w budynku utworzono oddział szpitala psychiatrycznego z Kobierzyna. Budynek posiada rzut zbliżony do litery T. Część starsza stanowi skrzydło zakończone w elewacji krótszej dwiema kwadratowymi basztami alkierzowymi, podwyższonymi po 1910 r. Na każdej kondygnacji znajduje się jedna większa sala, a swego rodzaju ciekawostką i świadectwem pierwotnej obronności jest ciemny sklepiony korytarz, umieszczony w trakcie bocznym między parterem a piętrem i opatrzony w strzelnice kluczowe. Można przypuszczać, że w swej pierwotnej formie budynek posiadał we wszystkich narożach prostokątne baszty. Rozbudowa z 1599 r. dołączyła do części starszej obszerne, poprzecznie usytuowane skrzydło z wieżą na osi. Od roku 1981 do chwili obecnej w dawnym dworze obronnym mieści się Dom Pomocy Społecznej dla Dorosłych.