Pierwsze zabudowania dworskie w Ścinawce Górnej na stromym zboczu w widłach Ścinawki i Włodzicy powstały już w XV w.

Na przestrzeni następnych stuleci dwór rozrastał się i ewoluował od skromnej posiadłości rycerskiej, po okazałą siedzibę rodziny magnackiej. Około 1590 r. powstał murowany renesansowy dwór oraz zabudowania dworskie, z których zachował  się jedynie spichlerz. Zasadnicza przebudowa i rozbudowa zamku nastąpiła jednak w latach 1661 - 1738. Wtedy to Sarny z siedziby zarządcy dóbr awansowały na rezydencję jednego z najbogatszych rodów ziemi kłodzkiej - von Götzenów. Rozbudowano dwór nadając mu cechy reprezentacyjne. W dolinie Włodzicy powstał pałacowy ogród, a w otoczeniu pałacu wybudowano szereg pomieszczeń gospodarczych i mieszkalnych dla służby folwarcznej. Jednakże największym przedsięwzięciem tego okresu była budowa kaplicy dworskiej pod wezwaniem św. Jana Nepomucena, która ozdobiona została polichromią wykonaną przez Jana Franciszka Hoffmanna przedstawiająca sceny z życia patrona. Kolejnym elementem rozbudowy majątku w Sarnach było powstanie w lekkim oddaleniu od dworu głównego tzw. pałacu letniego, zwanego też dolnym lub zielonym. Na początku XIX w. po raz kolejny przebudowano dwór główny oraz ustawiono szereg zabudowań gospodarczych: obory, stajnie, magazyn i wozownię. W takiej formie kompleks dworski przetrwał do 1945 r. Po wojnie majątek Sarny początkowo był pod zarządem wojsk radzieckich, następnie budynki gospodarcze przejęły PGR i POHZ, a pozostałą część przekształcono na mieszkania. Pod koniec 2013 r. kompleks zyskał nowych prywatnych właścicieli, którzy założyli Fundację Odbudowy Dworu Sarny. Pozwoliło to rozpocząć odbudowę zrujnowanego obiektu.

Źródło: tablica informacyjna obiektu

Więcej na: www.dworsarny.pl