Początki osadnictwa na wzgórzu zamkowym w Sochaczewie przypadają na XII wiek, kiedy funkcjonowała tu osada. W pierwszej ćwierci XIII w. książę Konrad I Mazowiecki wzniósł tu drewniano-ziemną warownię Piastów Mazowieckich, będącą siedzibą wzmiankowanej w 1221 r. kasztelanii sochaczewskiej.

Pierwszy murowany zamek ufundowany został po połowie XIV w. najpewniej przez księcia Siemowita III Starszego. W czasie przynależności ziemi sochaczewskiej do Księstwa Mazowieckiego warownia pełniła rolę istotnej rezydencji książęcej. W 1476 r. zamek wraz z miastem i ziemią przeszły we władanie Korony Królestwa Polskiego. Od tej pory warownia stała się siedzibą starosty grodowego oraz stacją królewską. Na przełomie XV i XVI w. zamek uległ przebudowie: wjazd został przeniesiony z wieży północnej do ufundowanej wieży wschodniej, wzniesiono nowe gmachy wewnątrz murów oraz na przygródku, z trzech stron usypano wały ziemne celem ochrony obiektu przed bronią palną. Wedle opisów w XVI wieku warownia murowany miała jedynie obwód obronny, natomiast wewnętrzna zabudowa pozostawała drewniana. Na początku XVII w. z polecenia króla Zygmunta III Wazy zamek gruntownie odrestaurował starosta Stanisław Radziejowski. Wzniesona została, zachowana do dziś w ruinie, trójskrzydłowa wczesnobarokowa rezydencja z wjazdem od wschodu oraz kaplicą pomieszczoną w wieży. Zamek uległ zniszczeniu w 1657 r. podczas najazdu szwedzkiego. Pozostawał w ruinie do 1786 r. kiedy to starosta Kazimierz Walicki podjął się częściowej odbudowy z przeznaczeniem na kancelarię i archiwum ksiąg grodzkich. Zamek ostatecznie zniszczono już w 1794 r. podczas insurekcji kościuszkowskiej. Od tamtej pory pozostaje w ruinie.

Źródło: tablica informacyjna obiektu