Zbudowany z czerwonej cegły na sztucznym wzniesieniu otoczonym fosą zamek w Łęczycy zbudowany został prawdopodobnie w latach 1357 - 1370 przez króla Kazimierza Wielkiego, stanowił jego rezydencję królewską z później był siedzibą starosty łęczyckiego.
Obiekt o łącznej powierzchni 2600 m2 otoczony był murem o wysokości 10 metrów a na południowo-zachodnim narożu wyróżniała go wieża zwieńczona blankami. Wieża bramna znajdująca się po zachodniej stronie zamku posiadała w dolnej części więzienie i pomieszczenie strażnicze nad samą bramą. Do wschodniej i południowej części murów przylegał budynek mieszkalny (w XIX w. w tym miejscu powstała Prochownia). W budynku tym odbywały się posiedzenia Rady Królewskiej a potem sądu grodzkiego. Oprócz tego znajdowała się też tam zbrojownia i spichlerz. W 1406 r. zamek został spalony przez Krzyżaków. W 1409 r. do odbudowanego zamku przyjechał Władysław Jagiełło na naradę, która dotyczyła wojny z Zakonem Krzyżackim. Po bitwie pod Grunwaldem w 1410 r. zamek służył jako więzienie dla jeńców wojennych. W latach 1420, 1448, 1454, i 1462 odbywały się tutaj sejmy a zamek stał się siedzibą następnego króla - Kazimierza Jagiellończyka podczas kolejnej wojny z Zakonem (1454 - 1466). Po kolejnym pożarze, który wybuchł w II połowie XV w. budowla została zrujnowana i pozostała w tym stanie do lat 60-tych XVI w. Generalnego remontu wraz z przebudową dokonał w latach 1563 - 1565 starosta łęczycki Jan Lutomirski. W połowie XVII w. zamek dotknęły kolejne zniszczenia w postaci pożarów i zarazy, co ułatwiło zdobycie zamku w 1655 r. przez generała Douglasa. W dniu 7.10.1656 r. zamek został odbity przez wojska polskie dowodzone przez króla Jana Kazimierza. W 1705 r. w czasie kolejnej wojny zamek uległ całkowitej dewastacji. W XVIII i XIX w. doszło do zawalenia się wieży bramnej i częściowo drugiej wieży zamkowej. Nastąpiło to podczas próby zabezpieczenia ruin przez władze pruskie. Po II wojnie światowej w zamku mieścił się hufiec harcerski. W 1964 r. zamek doczekał się prac remontowych, w czasie których powstał nowy budynek połączony z wieżą bramną a w której obecnie mieści się Muzeum Ziemi Łęczyckiej.
Zamek Królewski w Łęczycy znany jest też z legendy o diable Borucie. Około roku 1360, podczas budowy łęczyckiego zamku, król Kazimierz Wielki przejeżdżając w pobliżu, utknął w swej karecie na szerokich mokradłach. Silny młodzieniec o imieniu Boruta pomógł mu i w zamian za to otrzymał we władanie zamek.
Istnieje wiele wersji, wyjaśniających jak Boruta stał się później diabłem. Ponoć w końcu XIV wieku, książę mazowiecki miał powierzyć Borucie skarb, którego jednak nie zdołał odebrać. Dlatego do dziś, w lochach zamku siedzi Boruta i pilnuje zdeponowanych skrzyń ze złotem.
